نه تو می مــانی و نه انــدوه
                                    ... و نه هیچیـــــک از مردم ایــــن آبادی...
                                    به حباب نگـــــران لب یک رود قســــم،
                                    ... و به کوتاهــــی آن لحظه شـــــادی که گذشت،
                                    غصــــه هم می گــــذرد،
                                    آنچنــــانی که فقط خاطــــره ای خواهـــد ماند...
                                    لحظه ها عریاننــــد.
                                    به تن لحظـــه خود، جامه انــدوه مپوشان هرگــــز
                                    سهراب سپهری